Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/160

abyś mię kochał, uważał się za mego domownika, a dzisiaj pozwolił być obecnym na instalacyi wielkiego łowczego.
 — Otóż nam się znowu zachciewa! — rzekł Remy.
 — O! nie; przyrzekam ci, że będę roztropnym.
 — Ale na koniu być potrzeba?
 — Koniecznie.
 — A czy masz pan konia, któryby lekko nosił?
 — Mam do wyboru.
 — A więc, weź pan takiego, jakiegobyś dał damie, będącej na portrecie.
 — Jak uważam, mój Remy, znasz drogę do mego serca; lękałem się, abyś mi nie wzbronił udać się na łowy, na których spodziewam się napotkać wiele znakomitych kobiet, a może i ową damę. To pewnie nie zwyczajna mieszczanka, bo owe bogate sprzęty, ów zbytek, zdradzają, jeżeli nie wyższe urodzenie, to przynajmniej dostatek. A! gdybym ją spotkał!
 — Być może — filozoficznie odpowiedział Haudouin.
 — Gdyby do tego ów dom znaleźć — rzekł Bussy z westchnieniem.