Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/166

 Bussy, potoczywszy oczyma, napotkał wzrok księcia Andegaweńskiego, który się złośliwie uśmiechał.
 — Pan i sługa — pomyślał Bussy — dziwnie twarz wykrzywiają kiedy się śmieją, cóż dopiero gdy płaczą?
 Król lubiący piękne kształty, nie bardzo był zadowolony z pana de Monsoreau.
 Przyjął jednak podany sobie kij złocony.
 Jak tylko król się uzbroił, łucznicy poruszyli się i polowanie zaczęto.
 Bussy umieści] się na boku, chcąc widzieć całe towarzystwo, nie pozwolił nikomu przejść aby nie upatrywał w nim podobieństwa do portretu, lecz na próżno; były piękne i bardzo piękne kokiety na tem polowaniu, lecz nie było czarującej istoty, której szukał.
 Po chwili, otoczyło go zwyczajne koło przyjaciół.
 Antraguet, wiecznie mówiący i śmiejący się, nie pozwolił mu się nudzić.
 — Strasznego mamy wielkiego łowczego — rzekł do pana Bussy.
 — Jakaż musi być jego rodzina!... Bądź łaskaw, pokaż mi jego żonę.
 — Wielki łowczy ma się dopiero żenić — odpowiedział Antraguet.