Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/167

 — Zkąd wiesz o tem?
 — Od pani Veudron, która go bardzo pięknym znajduje i któraby chętnie poszła za niego, jak Lukrecya Borgia za czwartego męża hrabiego d’Est. Patrzaj, jak obciera się koniem około niego.
 — Z jakiego kraju jest łowczy? — zapytał Bussy.
 — Z wielu.
 — Gdzie położonych?
 — Około Andegaweńskiego.
 — Czy bogaty?
 — Tak mówią przynajmniej; w rzeczy samej, ma z drobnej szlachty pochodzić.
 — Któż jest kochanką tego gbura?
 — Nie ma kochanki, pan de Morsoreau jest szczególny w swoim rodzaju; otóż książę Andegaweński cię przyzywa.
 — Niech poczeka. Ten człowiek, nie wiem dla czego, podnieca moję ciekawość, bo cóż to za nazwisko. Monsoreau!
 — Mysia góra — odparł Antraguet — oto etymologia; stary ksiądz dziś mię tego nauczył: „Mons soricis.”
 — Nie żądam więcej.
 — A! czekaj, czekaj — nagle zawołał Antraguet.