Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/168

 — Na co?
 — Liwaret ją zna.
 — Kogo zna?
 — „Mons soiicis” to jego sąsiednia ziemia.
 — Liwaret, Liwaret, powiedz nam....
 Livaret zbliżył się.
 — Objaśnij nas o Monsoreau.
 — Chętnie.
 — Ale czy to długo?
 — Bardzo krótko. W trzech wyrazach, oto nic o nim nie wiem. Myślę tylko...
 — I cóż myślisz?...
 — Słuchajcie.... powracałem pewnego wieczora...
 — To cóś strasznie się zaczyna — przerwał Antraguet.
 — Nie dasz mi mówić.
 — Pozwalam, proszę nawet.
 — Pewnego wieczora, powracałem od mego wuja d’Entragues przez las Meridor, jest temu blisko sześć miesięcy, gdy nagle słyszę krzyk straszny i widzę białego konia, osiodłanego, pędzącego bez jeźdźca. Biegnę natychmiast i w końcu drogi, zaciemnionej zapadającą nocą, spostrzegam mężczyznę, jadącego na karym koniu. Krzyk ozwał się na nowo i poznałem, że ów jeździec miał przed sobą kobietę, której usta ręką