Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/173

 — Bynajmniej, ja świętą prawdę mówię.
 — A więc dobrze, póki jesteśmy sami powiedz mi ową historyę, której mi kazałeś się domyślać.
 — Tę z lasu Meridor? Książę raz jeszcze zbladł, ale nic nic rzekł.
 — Zapewne — pomyślał Bussy — książę ma coś wspólnego z ową porwaną kobietą.
 — Miech mię Wasza książęca mość raczy nauczyć, jaki jest najlepszy sposób służenia jemu, abym mógł rywalizować z panem de Monsoreau — głośno odezwał się Bussy.
 — Jest jeden i chętnie cię nauczę...
 Książę pociągnął pana Bussy na stronę.
 — Słuchaj — rzekł — wypadkiem, w kościele, spotkałem piękną kobietę, której rysy bardzo mi przypominają ukochaną przezemnie osobę, poszedłem za nią i wiem gdzie mieszka. Służąca jej jest przekupiona i mam klucz od jej domu.
 — Dotąd dobrze, Mości książę.
 — Mówią, że jest roztropna, chociaż młoda i piękna.
 — A! Mości książę, to coś urojonego.
 — Słuchaj, jesteś waleczny i kochasz mnie, jak mówisz.
 — Moje życie...