Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/175

kowanem miejscu, zrobisz mnie wielkim łowczym?
 — Na honor, tyle będę ci obowiązany mój Bussy, jak nikomu.
 — Pozwól Mości książę, niech się namyślę.
 — A przecież od tak dawna oświadczasz mi twoje usługi.
 — A więc słuchaj, Mości książę.
 — Czy przystajesz?
 — Mieć oko na tę damę?
 — Tak.
 — Wołałbym inne, niż takie zlecenie.
 — Cofasz się?
 — Bo to rzemiosło podglądania...
 — Przysługa przyjacielska. Przytem, ja sądzę, że tam i szpady dobyć będzie potrzeba.
 Bussy potrząsł głową.
 — Mości książę — rzekł — są rzeczy, które człowiek sam tylko dobrze wykona, chociażby był i księciem.
 — A więc odmawiasz?
 — Tak, Mości książę.
 Książę brwi zmarszczył.
 — Usłucham twej rady — rzekł — pójdę sam, jeżeli zaś zginę, albo będę raniony, niech wiedzą, że prosiłem mojego przyjaciela Bussy,