Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/18

Mayenne uciekł się do Henryka III-go, któremu niekiedy ciężko za dane schronienie odpłacał.
 — A! panie Chicot — rzekł Henryk — dwóch królów, to za wiele.
 — Najjaśniejszy panie — odrzekł błazen, pożycz mi twojej królewskiej roli, a sam przybiera rolę księcia Andegaweńskiego; kiedy cię wezmą za niego, dowiesz się, nie tego co on myśli, ale co robi.
 — Dobrze — rzekł król spoglądając w około siebie; niema widzę mojego brata.
 — Tem lepiej. Ja będę Henrykiem, a ty Najjaśniejszy panie Franciszkiem. Ja popanuję nieco, a ty potańcuj; ja odbędę ceremonie a ty się zabaw.
 Wzrok króla spoczął na panu de Saint-Luc.
 — Masz słuszność, będę tańcował.
 — Tak jest, pomyślał de Brissac, byłem w błędzie sądząc, że król jest na nas obrażony — przeciwnie, król jest w wybornym humorze.
 I biegał na prawo i na lewo uśmiechając się do każdego, a najbardziej do siebie, że wydał córkę za człowieka, który ma tak wielkie względy u króla.
 Tymczasem Saint-Luc zbliżył się do swojej żony.
 Panna de Brissac nie była pięknością, ale