Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/188

 Rzucił okiem na część sufitu rozjaśnioną światłem i poznał to samo malowidło.
 Wyciągnął rękę i dotknął łóżka z rzeźbami.
 Nie mógł już wątpić; znajdował się w pokoju, w którym się przebudził po odebraniu rany.
 Dreszcz przeszedł Bussego gdy dotknął owego łóżka, albowiem uczuł się otoczony wonią młodej i pięknej kobiety.
 Ukrył się za firanką i słuchał.
 W sąsiednim pokoju słychać było kroki niecierpliwe nieznajomego, który co chwila zatrzymywał się mówiąc:
 — Kiedyż przyjdzie?
 Wreszcie, otworzyły się drzwi salonu równoległe od pierwszych.
 Kobierzec zadrżał pod drobną nóżkę i szelest jedwabnej sukni doszedł Bussego.
 Jednocześnie ozwał się głos.
 — Otóż jestem, czegóż pan jeszcze wymagasz?
 — O! — pomyślał Bussy — jeśli to kochanek, jest czego mężowi powinszować.
 — Pani — rzekł mężczyzna, którego tak obojętnie przyjęto — mam honor oznajmić ci, że jutro wyjeżdżam do Fontainebleau i chcę nor, spędzić przy tobie.