Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/189

 — Czy pan przynosisz mi wieści od ojca? — zapytał ten sam głos kobiecy.
 — Pani, słuchaj mnie...
 — Wiesz pan pod jakim warunkiem zostałam wczoraj żoną twoją, pud warunkiem, że mój ojciec przybędzie natychmiast do Paryża, albo ja się udam do niego.
 — Po moim powrocie z Fontainebleau pojedziemy razem, daję ci pani na to słowo, tymczasem...
 — Nie zamykaj pan drzwi, to napróżno, ja jednej chwili z tobą nie spędzę, dopóki nie będę wiedziała o moim ojcu.
 I kobieta, mówiąca tak groźnie, dmuchnęła w srebrną piszczałkę, która przeciągły głos wydała.
 Tym sposobem w owej epoce przywoływano służących, albowiem dzwonków jeszcze nie znano.
 Natychmiast drzwi, któremi wszedł Bussy, otwarły się na nowo i ukazała się młoda kobieta.
 Była to wysoka i silna dziewczyna z Meridor, która tylko czekała wezwania swej pani.
 Wchodząc do salonu, zostawiła drzwi otwarto.
 Promień światła przeniknął pokój, w którym