Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/190

Bussy był ukryty i dał mu ujrzeć portret pomiędzy oknami.
 — Gertrudo — rzekła dama — nie kładź się i czekaj na moje wezwanie.
 Pokojowa oddaliła się, zostawiając drzwi od salonu otwarte, tym sposobem portret był dla Bussego widzialnym.
 Chciał się podsunąć ile można najciszej, ale posadzka skrzypnęła i dama zwróciła się w tę stronę Był to oryginał portretu, była to nimfa wymarzona.
 Mężczyzna choć nic nie słyszał, zwrócił się jednak za jej przykładem.
 Był to pan de Monsoreau.e — A! — rzekł Bussy — biały koń... porwana niewiasta... O! pewny jestem jakiojś okropnej historyi.
 Obtarł twarz, potem oblaną.
 Widział ich oboje; ją bladą, wzgardliwą, jego, oliwkowym, gryzącym paznokcie.
 — Pani — rzekł nakoniec pan de Monsoreau — przestań ze mną odgrywać rolę kobiety prześladowanej; jesteś w Paryżu, w moim domu, jesteś hrabiną de Monsoreau, to jest moją żoną.
 — Skoro jestem pańską żoną, czemu mnie