Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/199

drugi padł ze zmęczenia i pewnie go psy rozszarpały.
 Łania była też zmęczona, odległość między nią a pogonią co raz się zmniejszała, bieg jej zmienił się w podskoki, a mijając mnie, ryknęła żałośnie.
 Chciałam zawołać.
 Pan de Monsoreau widział tylko ściganą łanię i przebiegł jak huragan z trąbką przy ustach.
 Zanim trzech albo czterech dojeżdżaczy podniecali psy trąbkami i głosem.
 Ten wir szczekania, trąbek i głosów przeszedł jak burza, znikł w gęstwinie lasu i skonał w oddali.
 Byłam w rozpaczy; mówiłam sobie, że gdybym była pięćdziesiąt kroków dalej, hrabia byłby mię widział i na prośbę moję biedną łanię oszczędził.
 Ta myśl podnieciła we mnie odwagę, łowy mogły po trzeci raz około mnie przechodzić.
 Szłam wciąż drogą, ocienioną pięknemi drzewami i poznałam, że ta droga wiedzie do zamku Beaujé.
 Zamek ten należał do księcia Andegaweńskiego i był odległy od posiadłości mojego ojca o trzy mile.