Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/200

 Nie długo spostrzegłam, że trzy mile pieszo zrobiłam i że byłam samą, i daleko od zamku Meridor.
 Przyznam się, że teraz dreszcz mię przejmuje, gdy wspomnę, nierozsądne moje postępowanie.
 Szłam nad brzegiem wody, myśląc się udać do znajomego nam ogrodnika, który śliczne przynosił mi kwiaty, i prosić aby mię odprowadził do domu; w tem łowy znowu słyszeć się dały.
 Stanęłam i zaczęłam pilnie słuchać.
 Wrzask rósł i zapomniałam o wszystkiem.
 Prawie w tym samym czasie z drugiej strony wody, ukazała się łania, lecz pogoń już ją dosięgała.
 Była sama, bo drugi jelonek upadł; widok wody dodał jej sił, nozdrzami wyciągnęła w siebie świeże powietrze i rzuciła się w staw, jakby chciała do mnie się dostać.
 Z początku płynęła prędko i prawie odzyskiwała siły.
 Patrzyłam na nią ze łzami w oczach i wyciągniętemi rękami, prawie tak oddychając jak ona.
 Nieznacznie siły poczęły ją opuszczać, a psy podwajały zaciekłość.
 Dosięgły ją... W tymże czasie pan de Mon-