Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/203

 Niestety! od tej chwili przestałam być nie tylko szczęśliwą, ale i spokojną.
 Wkrótce spostrzegłam, że uczyniłam na nim wrażenie.
 Z początku, bywał raz w tydzień, później dwa, później codziennie.
 Uprzedzający dla mego ojca, umiał mu się podobać.
 Hrabia był i dla mnie uprzedzający jak dla kochanki, a pełen uszanowania, jak dla siostry.
 Pewnego rana, ojciec wszedł do mego pokoju poważniejszy niż zwykle, a w jego powadze przebijało się coś radosnego.
 — Moje dziecię — rzekł do mnie — zawsze mi mówiłaś, że jesteś przy mnie szczęśliwą.
 — Najszczęśliwszą! — zawołałam — nigdy nie chcę cię odstąpić.
 — A więc moja Dyano — mówił dalej zniżając się aby mię w czoło pocałować — twoje szczęście zależy tylko od ciebie.
 Spodziewałam się co ma powiedzieć i zbladłam tak okropnie, że zatrzymał się, nim usta na mojem czole położył.
 — Dyano, moje dziecię! — zawołał — co tobie?
 — Pan de Monsoreau — wyjąkałam.