Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/206

ojciec kilkakroć o mnie pytał i kazał donieść sobie, skoro powrócę.
 Ledwie weszłam do mego pokoju, ojciec mój przybiegł.
 — Moje dziecię — rzekł — ważna przyczyna zmusza mnie do rozstania z tobą, na dni kilka: nie pytaj mnie o nic i uważaj, że musi być potrzeba, skoro clę tydzień, a może miesiąc nie będę widział.
 Zadrżałam, chociaż nie przenikałam, na jakie byłam wystawiona niebezpieczeństwo; powtórne odwiedziny pana de Monsoreau nic mi dobrego wróżyć nie mogły.
 — Gdzież mam się udać, mój ojcze? — zapytałam.
 — Do zamku de Lude, do mojej siostry, gdzie zostaniesz przed wszystkiemi ukrytą. Przybędziesz tam w nocy, aby nie obudzić podejrzeń.
 — Ty mi nie będziesz ojcze towarzyszył?
 — Nie, to mogłoby także wzbudzić podejrzenia, a nawet nasi ludzie nic wiedzieć nie będą o twoim wyjeździć.
 — Z kimże pojadę?
 — Z dwoma pewnymi ludźmi.
 — A! mój Boże! mój ojcze!
 Baron uścisnął mnie.