Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/216

stem od twego ojca, który zaleca ci ufność dla obrońcy.“
 „Spal tę kartkę.“
 Kilkakroć przeczytałam kartkę, następnie podług zalecenia, wrzuciłam w ogień.
 Pismo zupełnie było mi nieznane.
 Obydwie z Gertrudą ginęłyśmy w domysłach: po stokroć razy biegałyśmy do okna, chcąc ujrzeć kogo na brzegu, lub w głębi lasu, lecz daremnie, wszędzie pusto było.
 W godzinę po obiedzie, zapukano do drzwi, po raz pierwszy o tej godzinie po naszem przybyciu: kazałam otworzyć.
 Wszedł mężczyzna, który już z nami mówił.
 Z twarzy, poznać go nie mogłam, bo był pierwej zamaskowany, przecież z głosu, po pierwszym poznałam go wyrazie.
 Podał mi pismo.
 — Od kogo, panie?... — zapytałam.
 — Niech panna raczy czytać, a zobaczy — odrzekł.
 — Nie będę czytała, nie wiedząc od kogo.
 — Możesz pani uczynić, co się jej podoba. Miałem zlecenie oddać jej i oddałem.
 To mówiąc, położył list na taborecie, gdzie miałam oparte nogi i wyszedł.
 — Co czynić?... — zapytałam Gertrudy.