Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/222

 Umilkłam, hrabia widocznie czekał na zakończenie zdania.
 — Licz pan na wdzięczność moję — dodałam głosem drżącym, bo wiedziałam, ze czeka na wdzięczność, której nie miałam siły okazać.
 — A więc, pani — rzekł hrabia — gotową jesteś iść za mną?....
 Spojrzałam niespokojna na Gertrudę; łatwo było odgadnąć, że obecność hrabiego nie uspakajała ją wcale.
 — Rozważ pani — mówił hrabia — że każda chwila jest drogą. Już i tak spóźniłem się o pół godziny, dziesiąta bardzo blisko, a książę niebawem przybędzie.
 — Niestety!... tak — odpowiedziałam.
 — Skoro książę przybędzie, nic dla pani nie będę mógł uczynić, gdy teraz, przeciwnie, pewny jestem jej ocalenia.
 — Dlaczegóż mój ojciec nie przybył?...
 — Alboż pani myślisz, że ojciec nie jest otoczony? czy sądzisz, ze może krok uczynić, aby nie wiedziano, gdzie się udaje!...
 — A pan?... — zapytałam.
 — Ja wcale co innego, ja jestem przyjacielem i poufałym księcia.
 — Skoro jesteś przyjacielem i poufałym...