Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/223

 — Zdradzam go dla pani... tak, dla pani. Wszak mówiłem, że życie dla pani narażam.
 Taki był wyraz prawdy w tej odpowiedzi hrabiego, że mimo wstrętu, ani słowa wyrzec nie mogłam.
 — Czekam — rzekł hrabia.
 Spojrzałam pytająco na Gertrudę.
 — Patrzaj pani — ciągnął pan de Monsoreau — patrzaj w tę stronę.
 Z przeciwnej strony wody, pokazał mi szereg jazdy, postępującej do zamku.
 — Co to za ludzie?... — zapytałam.
 — To książę Andegaweński i jego orszak — odpowiedział hrabia.
 — Panienko!... panienko!... — zawołała Gertruda — nie ma chwili do stracenia.
 — Dużo już ich straconych — mówił hrabia — w imię nieba!.. pani, decyduj się.
 Upadłam na krzesło, sił mi zabrakło.
 — O, Boże!.. Boże!.. co czynić? — mówiłam.
 — Słuchaj pani — rzekł hrabia — pukają do bramy.
 W rzeczy samej, słychać było kołatanie dwóch ludzi, którzy orszak wyprzedzili.
 — Za pięć minut już będzie po niewczasie.
 Chciałam iść, lecz nogi się chwiały podemną.
 — Gertrudo, Gertrudo — mówiłam.