Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/224

 — Panienko — rzekła biedna dziewczyna — czy słyszysz, bramę otwierają?... Czy słyszysz tentent koni?...
 — Tak, tak — odpowiedziałam — ale ja sił nie mam.
 — Tylko oto chodzi?... — rzekła, i podnosząc mię jak dziecię na rękach, oddała hrabiemu.
 Czując dotknięcie tego człowieka, zadrżałam tak gwałtownie, że o mało w wodę nie wpadłam.
 Lecz on przycisnął mię mocno i złożył w łodzi.
 Gertruda sama weszła.
 Wtedy ujrzałam, że zasłoną m: spadła z głowy i po wodzie pływała.
 Przyszło mi na myśl, że to naprowadzi na ślad nasz.
 — Zasłona!... zasłona!... — mówiłam hrabiemu — pochwyć pan moję zasłonę.
 — Nie, niechaj zostanie — odpowiedział.
 I chwytając za wiosło, tak gwałtowny dał pęd łodzi, że w kilka minut dosięgliśmy brzegu przeciwnego.
 W tej chwili okna mojego pokoju zajaśniały.
 — Czym cię zwodził, pani?... — rzekł pan de Monsoreau.
 — Nie, nie panie — odrzekłam — jesteś moim prawdziwym wybawcą.