Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/244

 Koniuszy trzymał za lejce dwa konie, z tych jeden kary, hrabiego, drugi biały, dla mnie przeznaczony.
 Hrabia pomógł mi wsiąść na mego i natychmiast swojego dosiadł.
 Gertruda wsiadła z jednym ze służących.
 Po skończonych przygotowaniach, ruszyliśmy galopem.
 Hrabia wziął lejce mojego konia, chociaż mówiłam, że dobrze jeżdżę i nie wymagam tej ostrożności; lecz odpowiedział, że jadąc spiesznie, mogłabym uledz wypadkowi.
 Biegliśmy już przeszło dziesięć minut, gdy usłyszałam głos Gertrudy.
 Odwróciłam się i spostrzegłam, że nasz orszak rozdzielił się; czterech ludzi pojechało boczną ścieszką, a hrabia i czterech innych udali się ze mną.
 — Gertrudo!... — zawołałam. — Panie, czemu Gertruda nie jadzie z nami?...
 — Jest to konieczna ostrożność — odpowiedział hrabia — gdyby nas ścigano, dwa pozostawiamy ślady. Skorzystamy z tego, gdy książę uda się w pogoń za służącą, a nie za panią.
 Odpowiedź ta nie zaspokoiła mię.
 Ale co mówić, co czynić?... Wzdychałam i czekałam.