Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/254

kuję. Chciałabym to wyraźniej okazać, lecz w tej chwili, nic nie mam przy sobie.
 — Nie troszcz się pani — odpowiedział — zadowoleniem pani hojnie jesteśmy wynagrodzeni.
 I pokłoniwszy się, wskoczył na konia.
 — Słuchajcie — rzekł do służby — żebyście wszyscy jutro o tej bramie zapomnieli.
 Po tych wyrazach, orszak mój oddalił się i znikł w ulicy świętego Antoniego.
 Gertruda zamknęła bramę, następnie weszłyśmy na schody.
 Wszedłszy do przedsionka, znalazłyśmy troje drzwi.
 Udałyśmy się środkowemi i znalazły w tym oto salonie.
 Był oświetlony jak w tej chwili.
 Otworzyłem drzwi i ujrzałam gabinet toaletowy, następnie pokój sypialny, a w nim, z wielkiem zadziwieniem, portret mój... właśnie ten sam, który znajdował się u mego ojca w Meridor.
 Zadrżałam na ten nowy dowód zaufania drogiego ojca.
 Przebiegłyśmy apartament.
 Był samotny, ale nic w nim nie brakowało.
 Był ogień w kominach a w sali jadalnej stół zastawiony.