Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/255

 Spojrzałam na stół, jedno tylko było nakrycie; odzyskałem spokojność.
 — A co panienko — rzekła Gertruda — hrabia dotrzymuje słowa?
 — Tak — odpowiedziałam z westchnieniem — wdałabym, żeby nie dotrzymał, tem samem i ja niedotrzymać Siałabym prawo.
 Jadłam wieczerzę, następnie, powtórnie zwiedziłam apartament i żywej duszy w nim nie zastałam.
 Gertruda spała w moim pokoju.
 Nazajutrz, wyszła, aby się cokolwiek dowiedzieć.
 Opowiadała mi potem, że mieszkamy na rogu ulicy świętego Antoniego, wprost pałacu Tournelles i że gmach, który widziałam na prawo, to Bastylia.
 Objaśnienia te nie wiele mię nauczyły.
 Nie byłam nigdy w Paryżu i nie znałam go zupełnie.
 Dzień nic nie przyniósł nowego.
 Wieczorem, gdy miałam siadać do stołu, zapukano do drzwi.
 Spojrzałyśmy na siebie.
 Zapukano powtórnie.
 — Idź, zobacz kto puka, rzekłam.