Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/256

 — Czy to nie hrabia?... — rzekła, widząc mię blednącą.
 — Choćby i hrabia, otwieraj — odpowiedziałam. — Wiernie dotrzymał słowa, należy zatem i jemu dotrzymać...
 Po chwili powróciła, mówiąc:
 — Pan hrabia.
 — Prosić — odpowiedziałam.
 Gertruda otworzyła, hrabia się ukazał.
 — Prawda, pani — rzekł na progu — że wiernie dotrzymałem umowy?..
 — Tak, panie — odpowiedziałam — dziękuję.
 — Czy pani raczysz mię przyjąć — dodał z uśmiechem pomięszanym z ironią.
 — Proszę wejść.
 Hrabia zbliżył się i stał, prosiłam, ażeby usiadł.
 — Czy pan masz jakie wiadomości?.. — zapytałam.
 — Zkąd, albo od kogo?
 — Od mego ojca z Meridor.
 — Nie wracałem do zamku Meridor i nie widziałem barona.
 — Zatem pan wracasz z Beaugé, od księcia Andegaweńskiego?...
 — Tak jest, widziałem księcia.