Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/257

 — Jakże go znalazłeś?...
 — Wątpiącym.
 — O czem?...
 — O pani śmierci...
 — A któż mu niej mówił?
 — Ja upewniałem go...
 — Gdzież teraz książę?
 — Wczoraj wieczorem wrócił do Paryża.
 — Dlaczego tak spiesznie?...
 — Bo któż chętnie zostaje w miejscu, gdzie z jego przyczyny piękna zginęła kobieta?..
 — Czyś go pan widział po powrocie?
 — Właśnie wracam od niego.
 — Czy mówił o mnie?...
 — Nie dałem mu na to czasu.
 — A więc o czem pan mówiłeś?
 — O przyrzeczeniu, jakie mi uczynił.
 — O jakiem?...
 — Przyrzekł mię mianować wielkim łowczym.
 — Tak — rzekłam ze smutnym uśmiechem, — przypominam sobie śmierć mojej biednej Dafny; pan jesteś strasznym myśliwym i jako taki, masz prawo do tej godności.
 — Właśnie nie jako myśliwy mam ją otrzymać, ale jako wierny sługa księcia; nie dlatego