Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/264

 — A! mój Boże — mówił Bussy — czemuż mię niebo wcześniej na twoję pani, nie zesłało drogę?
 Dyana podziękowała spojrzeniem.
 — Przebacz, pani, że przerywam — rzekł Bussy — chociaż umieram z niecierpliwości. Mów dalej, proszę cię...
 — Tego samego wieczora przybył pan de Monsoreau. Nie wiedziałam, czy mam go uprzedzić o mojej przygodzie, lecz on rozproszył moje wahanie.
 — Pytałaś mię pani, czy ci wolne iść na mszę, powiedziałem, że jesteś panią, twej woli, lecz lepiejbyś uczyniła n:e chodząc, nie wierzyłaś pani, i książę cię ujrzał.
 — Prawda, wahałam się powiedzieć to panu, bo nie wiedziałam, czy książę mię poznał.
 — Twoje spojrzenie, pani, ugodziło go, twoje pedobieństwo z osobą, której żałuje, zdawało mu się nadzwyczajne. Szedł za tobą i dowiadywał się, ale nikt nie mógł go objaśnić.
 — Mój Boże!... i cóż on uczyni?... — zawołałam.
 — Książę jest uparty — rzekł Monsoreau.
 — A! sądzę, że mię zapomni.
 — Ja zaś przeciwnie. — Kto ciebie pani raz