Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/265

widział, nigdy nie zapomni... I ja obciąłem ciebie zapomnieć, a nic mogłem.
 I po raz pierwszy błyskawica namiętności zaświeciła, w oczach hrabiego.
 Zatrwożył mnie ten płomień, pochodzący z ogniska, które zgasłem sadziłam.
 Umilkłam.
 — Co pani myślisz przedsięwziąć? — zapytał hrabia.
 — Panie — odpowiedziałam, czy nie moż n zmienić mieszkania, wyprowadzić się na mną ulicę, albo powrócić do Meridor?
 — Napróżno — odrzekł pan de Monsoreau wstrząsając głową.
 — Książę Andegaweński jest straszny i skoro ma ślad, pewnie cię znajdzie.
 — A! Boże! Boże! pan mię zatrważasz.
 — Nie chciałbym, lecz mówię prawdę.
 — A więc nawzajem ja panu zadam pytanie: co myślisz czynić?
 — Niestety! — odparł hrabia i dziką ironią — mało ja mam pomysłów i gdybym znalazł środek, nie byłby zgodnym z wolą pani.
 — Może niebezpieczeństwo nie jest tak nagłe?
 — Przyszłość panią przekona — odpowiedział hrabia powstając. — W każdym razie, po-