Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/266

wtarzam ci: hrabina de Monsoreau niema się czego lękać, bo ja trafię i do króla.
 Odpowiedziałam westchnieniem.
 To co mówił hrabia, było prawdopodobne.
 Pan de Monsoreau zaczekał chwilę jakby mi dał czas do namysłu, wstał i miał zamiar wychodzić.
 Dziki uśmiech przebiegał mu po ustach, ukłonił się i wyszedł.
 Słyszałam, jak klął na schodach: przywołałam Gertrudę.
 Gertruda miała zwyczaj być obecną albo w pokoju sypialnym, albo w gabinecie, gdy hrabia przychodził: przybiegła więc zaraz.
 Stałam przy oknie tak, że nie spostrzeżona mogłam widzieć, co się na ulicy dzieje.
 Hrabia wyszedł i oddalił się.
 Spotkanie w kościele trwożyło mię, zaczęłam się lękać, aby dalej rzeczy nie zaszły, kazałam go więc przywołać.
 Opowiedziałem mu wszystko, co mi Gertrupa mówiła o młodzieńcu towarzyszącym księciu.
 — To Aurilly — rzekł — i cóż mu Gertruda mówiła?
 — Nic mu nie odpowiedziała.
 Pan de Monsoreau zamyślił się.
 — To źle — rzekł.