Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/267

 — Jakto?
 — Tak; tu idzie o zyskanie na czasie.
 — Na czasie?
 — Dzisiaj zależę, jeszcze od księcia Andegaweńskiego, ale za dni piętnaście, albo prędzej, książę odemnie będzie zależał. Właśnie trzeba go zwodzić, aby czekał cierpliwie.
 — O Boże!
 — Tak, nadzieja uczyni go cierpliwym, a zwątpienie popchnie go do kroku nierozważnego.
 — Pisz pan do ojca — zawołałam.
 — Mój ojciec rzuci się do nóg królowi, a on będzie miał litość nad starcem.
 — To zawisło od usposobienia umysłu króla i od tego, jak polityka wymaga, aby był przyjacielem lub nie księcia. Prócz tego, sześć, albo siedm dni potrzeba, aby ojciec pani tu przybył Książę Andegaweński zaś gdy zechce, wcześnie wszystkiego dokona.
 — Jakże to powstrzymać?
 Pan de Monsoreau milczał.
 Zrozumiałam myśl jego i spuściłam oczy.
 — Panie — rzekłam pa chwili — wydaj rozkazy Gertrudzie, ona usłucha....
 Niedostrzeżony uśmiech przebiegł usta pana