Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/27

 — W imię nieba! przyjacielu, miarkuj się, czekajmy...
 — Miarkuj się sam!... — odrzekł Quelus — ostrze jego szpady tak daleko sięga jak i moje; ktokolwiek mówi przeciwko któremukolwiek z nas, mówi przeciwko wszystkim, a kto mówi przeciwko wszystkim, obraża króla.
 — Quelus, Quelus — prosił Saint-Luc, pamiętaj o księciu Andegaweńskim, który jest na czatach, choć nieobecny i którego choć niewidzialnego, lękać się trzeba. Nie posadzisz mię zapewne, abym się lękał sługi, ale co do pana...
 — Przez Boga!... — zawołał Quelus — czegóż się ma lękać ten, kto służy królowi Francyi? Jeżeli dla niego narażamy się na niebezpieczeństwo, on nas obroni.
 — Tak, zapewne, ciebie, ale co do mnie...
 — A na co się żeniłeś, wiedząc jak król w przyjaźni jest zazdrosny.
 — Zapewne — mówił Saint-Luc do siebie — każdy sobie życzy najlepiej. Ale nie zapominajmy się, pragnę żyć spokojnie choć piętnaście dni po ślubie i muszę zjednać księcia d’Alençon.
 Zrobiwszy tę uwagę opuścił Quelusa, a postąpił ku panu de Bussy.
 Po nieprzyjemnej apostrofie, Bussy podniósł