Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/270

 — Bo książę Andegawański na wszystko gotów, pogodził się z królem a niczego się nie obawia.
 — A może do środy jaki wypadek przyjdzie nam w pomoc?....
 — Być może... Wszak czekam od dnia do dnia, a jutro już wyjeżdżam do Monsoreau.
 — Wyjeżdżasz pan?... — odpowiedziałam z wyrazem przestrachu a radości zarazem.
 — Tak... właśnie jadę dla przyśpieszenia chwili, o której pani mówiłem.
 — A jeśli we środę, w tem samem będziemy położeniu, cóż czynić wypada?...
 — Cóż mogę przeciw księciu?... nie mając 4 prawa cię bronić, trzeba uledz konieczności.
 — Ah! mój ojcze! — zawołałam.
 Hrabia wzrok we mnie wlepił.
 — Więc mię pani nienawidzisz?
 — Ah! panie.
 — Cóż mi masz do zarzucenia?..
 — Oh! nic; przeciwnie.
 — Alboż nie byłem przyjacielem pełnym poświęcenia, nic nie wymagającym bratem?
 — Dałeś pan tego dowody.
 — Czyż nie mam twoich przyrzeczeń?..
 — Tak.
 — Czym je kiedy przypominał?...