Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/278

 Wzięła pieniędzy, klucz i sztylet, a ja zostałam sama przy panu i modliłam się za ciebie.
 — Niestety! pani — rzekł Bussy — nie znałem mojego szczęścia.
 W kwadrans powróciła Gertruda, przywodząc młodego lekarza z zawiązanemi oczyma.
 Właśnie byłam w salonie, kiedy go wprowadziła.
 Tu dopiero odwiązała mu oczy.
 — Tak — rzekł Bussy — w tej chwili odzyskałem przytomność i zdawało mi się widzieć ciebie pani wchodzącą.
 — Weszłam w istocie; niespokojność przemogła we mnie; zadałam kilka pytań lekarzowi i upewniona o pańskiem bezpieczeństwie, wyszłam.
 — Wszystko to zostało w mojej pamięci — rzekł Bussy — a jednak sądziłem, że to był sen tylko.
 — Skoro lekarz opatrzył ranę, wydobył z kieszeni flaszeczkę z różowym płynom: nalał ci go kilka kropel na usta. Był to, jak mówił, eliksir na sen i zmniejszenie gorączki. W rzeczy samej, połknąwszy ten napój, zmróżyłeś oczy i wpadłeś w omdlenie.
 Przeklękłam się, lecz lekarz mię uspokoił,