Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/279

 Wszystko będzie dobrze, mówił, niech tylko zaśnie.
 Gertruda znowu zawiązała mu oczy i odprowadziła, aż na ulicę Beautrellis.
 Uważała tylko, że liczył kroki.
 — W rzeczy samej — odezwał się Bussy — policzył je.
 To zatrwożyło nas nieco, lekarz mógł zdradzić, a więc postanowiłyśmy zatrzeć ślady gościnności.
 Przywołałam całą moję odwagę.
 Była druga po północy i ulice puste.
 Gertruda podniosła pana, ja jej pomogłam i wyniosłyśmy cię nad fosę Temple.
 Strwożone powracałyśmy śpiesznie.
 Nic spotkałyśmy nikogo i nikt nas nie widział.
 — A! pani — rzekł Bussy składając ręce. Jakże odwdzięczę to, co dla mnie uczyniłaś?
 Nastąpiło milczenie, w czasie którego Bussy z zapałem na Dyanę spoglądał.
 Młoda piękność oparła głowę na ręku.
 W tem zegar bić zaczął na kościele świętej Katarzyny.
 — Druga!... — zawołała Dyana — druga! a pan tutaj.