Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/28

głowę i powiódł okiem po sali, wytężając słuch na przyjęcie w zamian niegrzeczności.
 Ale wszystkie twarze były odwrócone i wszystkie usta zamknięte.
 Jedni lękali się króla, drudzy Buss’ego.
 Ostatni widząc, że się Saint-Luc zbliża, sądził, że znalazł, czego szukał:
 — Panie — rzekł Bussy — czy temu, co powiedziałem, winien jestem zbliżenie, którego pan widzę szukasz?
 — Temu co powiedziałeś?... — zapytał Saint-Luc najuprzejmiej.
 — Cóż takiego powiedziałeś? wcale nie słyszałem, nawet nie widziałem cię i chciałem obecnie powitać i złożyć podziękowanie, żeś dom nasz zaszczycił.
 Bussy był człowiekiem wyższym w każdym względzie: waleczny, aż do szału, wykształcony, dowcipny i przywykły do dobrego towarzystwa.
 Znał waleczność pana de Saint-Luc i pojmował, że gościnność pokonywała w nim wszelkie rachuby.
 Każdemu innemu powtórzyłby swój zwyczajny frazes, to jest, wyzwałby go; panu zaś Saint-Luc odpowiedział grzecznością.
 — A!... — mówił Henryk widząc pana młodego przy Bussym, sądzę, że mój młody kogut porządnie zapiał. — Przecież nie chciałbym, aby