Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/282

 — Ten nowy dowód poświęcenia, był dla mnie nowym ciosem.
 Dwa dni minęły jak błyskawica i nic nie zamieszało spokojności naszej.
 Co przez te dwa dni wycierpiałam, niepodobna opisać.
 Gdy noc po drugim dniu nadeszła, czułam się osłabioną; wszelkie uczucia zdawały się we mnie zamierać.
 Byłam zimna, milcząca, nieczuła z pozoru jak posąg; serce tylko biło gwałtownie.
 Gertruda stała w oknie.
 Ja siedziałam tu gdzie teraz i kiedy niekiedy chustką pot z czoła ocierałam.
 Nagle, Gertruda wyciągnęła ku mnie rękę i rzekła:
 — Pani.
 — Co? zapytałam.
 — Czterech ludzi... widzę czterech. Zbliżają się... otwierają... wchodzą.
 — Niech wejdą — odpowiedziałam machinalnie.
 — Ale ci czterech... to bezwątpienia książę Andegaweński, Aurilly i dwóch jeszcze.
 Za całą odpowiedź, dobyłam sztylet i położyłam na stole.