Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/283

 — O! pozwól mi pani chociaż ich zobaczyć — zawołała Gertruda stając przy drzwiach.
 — Zobacz — odpowiedziałam.
 Po chwili, Gertruda powróciła.
 — Panienko — rzekła — to pan hrabia.
 Schowałam sztylet nie wymówiwszy słowa.
 Tylku głowę zwróciłam ku stronie hrabiego.
 Zapewne strwożyła go bladość moja.
 — Cóż mi to mówiła Gertruda!... — zawołał — pani wzięłaś mnie za księcia i byłabyś sobie życie odebrała?
 — Pierwszy raz widziałam go wzruszonym.
 Czy to wzruszenie było prawdziwe, czy zmyślone?
 Nastąpiła chwila milczenia.
 — Wiesz pani, zapewne, że nie sam przyszedłem?... — mówił hrabia.
 — Gertruda widziała cztery osoby.
 — Czy pani się nie domyślasz, co to za jedni?
 — Sądzę, że jeden z nich ksiądz, a dwaj świadkowie...
 — A więc pani jesteś przygotowaną zostać moją małżonką?
 — Wszak taka umowa? Tylko przypomi-