Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/284

nam warunek, że obrzęd ma się odbyć w obecności mojego ojca.
 — Pamiętam o tem, lecz gdy okoliczności naglą...
 — Tak, wiem o tem.
 — A więc?
 — Jestem gotową zaślubić pana. Pamiętaj tylko, że wtedy dopiero twoje prawa będą ważne, gdy ojciec mój przybędzie.
 Hrabia zmarszczył brwi i usta przygryzł.
 — Pani — rzekł — nie chcę tamować twej woli a jeżeli nawet cięży ci słowo dane, zwracam je. Jesteś wolną, tylko...
 Zbliżył kię do okna i spojrzał na ulicę.
 — Tylko — rzekł — patrz...
 Podniosłam się, jakby poruszona siłą, która nam każę przekonać się o nieszczęściu, i pod oknem, spostrzegłam człowieka w płaszczu, który jakby wejść pragnął.
 — A! Boże — mówił hrabia — czy to było wczoraj?
 — Tak hrabio, około dziesiątej w wieczór
 — Mów pan; dalej — prosił Bussy.
 Za chwilę, inny mężczyzna połączył się z pierwszym, ten zaś miał latarkę w ręku.
 — Co pani myślisz o tych dwóch ludziach?.. — zapytał pan de Monsoreau.