Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/29

go zabił. Idźno się dowiedz o co tam chodzi? — rzekł do Quelusa. — Albo nie, tyś zapalona głowa; lepiej niech idzie Maugiron.
 Maugiron wybiegł jak strzała, lecz Saint-Luc nie zdoławszy zostać dłużej z Bussym, przyszedł do króla i przywiódł pana de Maugiron.
 — Coś temu śmiałkowi Bussemu powiedział? — zapytał król.
 — Ja, Najjaśniejszy panie?
 — Tak, ty.
 — Powiedziałem mu dobry wieczór.
 — Tylko? — przebąknął król.
 Saint-Luc spostrzegł się, że niedorzeczność popełnił.
 — Powiedziałem mu dobry wieczór — rzekł — i później dodałem, że jutro powiem mu dzień dobry.
 — Tegom się spodziewał — odrzekł Henryk — niedorzeczność!
 — Ale racz Wasza królewska mość zachować tajemnicę.
 — O! tak — mówił przez zęby Henryk — ja to wcale nie do ciebie powiedziałem.
 — To niezawodna, że gdybyś mógł uwolnić mię od niego...
 Ulubieńcy królewscy spojrzeli po sobie, czego Henryk jakby nie uważał.