Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/300

Czyżby Bóg wysłuchawszy mojej modlitwy, wcześniej mi jeszcze wypłatę naznaczył.
 Nie długo zauważył Chicot, że z miejsca w którem się ulokował, nie tylko widzieć, ale i słyszeć można.
 Wytężył więc słuch i oczy.
 — Panowie — mówił gruby człowiek do swoich towarzyszy — czas odjeżdżać; ostatni lokaj z orszaku dawno przejechał i droga jest zapewne bezpieczna.
 — Bezpieczna — odpowiedział głos, na który zadrżał Chicot, a który pochodził z piersi człowieka, z początku nie zauważonego przez trefnisia.
 Figura, która głos wydała była wysoka, chuda i blada.
 — A! panie Mikołaju — mówił do siebie Chicot z dzikim uśmiechem — piejesz dobrze.
 Będziemy mieli odmianę i to może niedługo.
 Wypróżnił szklanicę, zapłacił co się należało i zabierał się do drogi.
 Ostrożność była konieczną, albowiem i siedmiu mężczyzn zapłacili swą należność, albo raczej jegomość gruby i krótki uiścił ją za wszystkich; następnie, każdy wsiadł na konia i osłonięci zmrokiem, puścili się drogą ku Paryżowi.