Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/306

 Na odgłos wejścia Chicota, pan Bonhommet podniósł głowę.
 — Ah! to pan — rzekł, zamykając książkę — życzę zdrowia i smacznego apetytu.
 — Bardzo dziękuję za dobre życzenie, ponieważ obydwom nam korzyść przynieść może... lecz to zależy...
 — Odczego zależy?...
 — Wiesz pan, że sam jeść nie lubię.
 — Jeśli koniecznie potrzeba, będę jadł z panem.
 — Dziękuję, mimo że wiem, jakim jesteś dobrym współbiesiadnikiem, kogo innego ja szukam, mój panie.
 — Może brata Gorenflota?.. — zapytał Bonhommet.
 — Tak jest; może już wieczerzał?...
 — Jeszcze nie; śpiesz się pan jednak.
 — Dlaczego?...
 — Bo za pięć minut skończy.
 — Cóż u licha!.. jeszcze nie zaczął, a w pięć minut skończy?...
 Chicot potrząsł głową, co w krajach ucywilizowanych, znaczy niedowierzanie.
 — Panie — rzekł gospodarz — wszak dzisiaj popieleć, zaczynamy post wielki.
 — Ah!... prawda, ale...