Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/308

 Lecz, że nie był czuły, niebezpieczeństwo zatem mu nie groziło, a wzruszenie, jakiego doznał w chwil i gdy wszedł Chicot, było może najsilniejszem, jakiego doświadczył w życiu.
 — Mój przyjacielu, co tu robisz? — zawołał nasz gaskończyk, spoglądając z kolei na zielsko, na nieobjaśnioną świecę i na czarę jakimś zafarbowanym płynem nalaną.
 — Jak widzisz, przyjacielu, wieczerzam, — odpowiedział Gorenflot głosem silnym jak dzwon jego opactwa.
 — To ma być wieczerza? zielsko i ser?
 — Wstępna środa braciszku; post a trzeba myśleć o zbawieniu duszy — odpowiedział Gorenflot nabożnie wznosząc oczy do góry.
 Chicot się zdumiał, albowiem nieraz widział zakonnika w inny sposób obchodzącego posty.
 — Alboż nasze zbawienie — rzekł — ma zależeć od wody i zielska?
 — W piątek i w sobotę będziesz się wstrzymywał od mięsnych potraw — odrzekł Gorenflot.
 — A o której jadłeś śniadanie?
 — Nie jadłem wcale, mój bracie — smutnie odpowiedział zakonnik, coraz bardziej przez nos mówiąc.
 — Nie idzie tu o twoje przez nos gadanie,