Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/31

 — Panowie — rzekł Quelus odwodząc ich na stronę — pójdźcie na radę, ty zaś Saint-Luc rozmawiaj z królem i dokończ zgody, jak mi się zdaje, szczęśliwie zaczętej.
 Saint-Luc wołał tę rolę i zbliżył się do króla i do Chicota, którzy się właśnie zeszli.
 Tym czasem Quelus, czterech przyjaciół odprowadził do okna.
 — I cóż? — zapytał d’Epernon — właśnie umizgałem się do jednej z dam i jeżeli nic ważnego nie powiesz, gniewać się będę.
 — Mam wam powiedzieć moi panowie — odrzekł Quelus — że zaraz po balu idziemy na polowanie.
 — Dobrze — rzekł d’O — ale na jakie?
 — Na dzika.
 — Cóż za szaleństwo przyszło ci do głowy, drżeć na zimnie i narażać się na rozszarpanie?
 — Co mię to obchodzi! ja idę.
 — Sam?
 — Bynajmniej, z Maugironem i Schombergem. Będziemy polowali dla króla.
 — Rozumiem — rzekli razem Schomberg i Maugiron.
 — Król chce jeść jutro pieczeń z dzika.
 — Przyprawioną po włosku — dodał Maugiron.