Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/310

 — Powinniśmy zatem być kontenci żeśmy się spotkali.
 — Ja bardzo jestem uradowany, ale muszę cię opuścić.
 I zrobił poruszenie, jakby chciał powstać.
 — Zjedz przynajmniej zielsko — rzekł Chicot, kładąc mu rękę na ramieniu i sadzając napowrót.
 Gorenflot spojrzał na szpinak i westchnął; później zwrócił oczy na zafarbowaną wodę i odwrócił się.
 Chicot odgadł, że może atakować.
 — Czy przypominasz sobie ów obiadek przy bramie Montmartre; podczas gdy król się biczował, myśmy zjedli wyborny kaczkę dziką, kopę raków i wypili kilka butelek Burgunda. Czy przypominasz sobie to wino?
 — To moje wino z Romanii.
 — Tak, tak, to mleko, które ssałeś przyszedłszy na świat, godny synu Noego.
 Gorenflot oblizał się.
 — Prawda, dobre to było winko — rzekł — ale jest jeszcze lepsze.
 — Jak utrzymuje pan Klaudyusz Bonhommet, ma on wino w swojej piwnicy, przy którem tamto z pod bramy Montmartre, jest tylko lurą.
 — Prawda — rzekł Gorenflot.