Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/316

flot, który jako dobry współbiesiadnik, upierać się nie umiał.
 — Teraz — rzekł gaskończyk — za zdrowie nowo ochrzczonego karpia, możemy wypić...
 — Za jego zdrowie?
 — Tak.
 — Zgoda.
 I trąciwszy w nalane szklanki, wychylili je duszkiem.
 — Panie Klaudyuszu — rzekł Chicot do gospodarza, każ mi tego karpia wsadzić na rożen, wysmarować suto masłem i skoro się dobrze zarumieni, podać.
 Gorenflot nie rzekł słowa, ale spojrzeniem a nawet kiwnięciem głowy, potwierdził zlecenie.
 — Teraz — mówił Uhicot — ponieważ w niczem nie chcę naruszać postu, poprzestanę na karpiu z sardynkami: ale niech nam podadzą jeszcze dwie butelki owego wina z roku 1651-go.
 Chociaż zapachy kuchenne poczęły bić w nos a nawet ślinka, do ust płynęła, zakonnik zadał sobie przymus i powstał, chcąc wyjść.
 — A zatem — rzekł Chicot — opuszczasz mię.
 — Muszę, mój bracie — odrzekł Gorenflot, wznosząc oczy w górę, jakby chciał dać poznać, że wielką ofiarę robi.