Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/32

 — A! pojmuję — mówił de Epernon.
 — O co idzie, nic nie rozumiem — rzekł d’O.
 — A zatem patrzaj w około siebie, kochanku.
 — Więc patrzę.
 — Czy nie ma tu nikogo, ktoby ci się urągał?
 — Zdaje mi się, że Bussy.
 — A więc, niech ci się zdaje, że dzik, z którego pieczeń, będzie miła królowi...
 — Sądzicie, że król.... — mówił d’O.
 — Żąda tego — odparł Quelus.
 — A więc dobrze, polowanie! ale jak?
 — Na upatrzonego.
 Bussy spostrzegł naradę i nie wątpiąc, że mowa o nim, zbliżył się ze swemi przyjaciółmi.
 — Patrz, Antraguet, patrzaj Ribeirac — rzekł — cóż to za grupa?.. jak to czule! rzekłbyś że to Euryales i Nisus, Damon i Pitias, Kastor i... ale gdzież Polux?
 — Polux się żeni — odrzekł Antraguet — i otóż Kastor osierocony.
 — Cóż oni tam robią? — zapytał Bussy patrząc dumnie.
 — Założyłbym się — odrzekł Ribeirac — że radzą o nowym kosmetyku.