Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/320

 Gorenflot zaczął nucić piosnkę stosowną do okoliczności, której gdy trzy zwrotki odśpiewał, Chicot zawołał:
 — Brawo! brawo! — a potem dodał cicho — skoro się wyśpiewa, to będzie i gadał.
 AWtej chwil, wszedł pan Bonhommet, niosąc w jednej ręce jajecznicę, a w drugiej dwie butelki.
 — Dawaj! dawaj! — zawołał zakonnik, któremu oczy zaiskrzyły się, a otwarta gęba odsłoniła trzydzieści dwa zęby.
 — Ale mój przyjacielu — rzekł Chicot — zdaje mi cię, że masz mieć mowę.
 — Mowa jest tutaj — odrzekł, uderzając się w czoło, któremu policzki już w części rumieńca udzieliły.
 — O w pół do dziesiątej — mówił Chicot.
 — Skłamałem; „omnis homo mendax confiteor”.
 — A o której naprawdę?...
 — O dziesiątej.
 — O dziesiątej?... sądziłem, że o dziewiątej klauzullę zamykają.
 — Niech sobie zamykają — odrzekł Gorenflot, patrząc po przez wino w szklankę nalane — ja mam klucz przy sobie.