Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/321

 — Klucz!... — powtórzył Chicot — czy naprawdę masz klucz?...
 — W kieszeni, tutaj...
 — Niepodobna — mówił Chicot — przecież znam zwyczaje klasztorne, bom był kilkakroć na pokucie i wiem, że braciszkowi nie powierzają klucza.
 — Oto jest — rzekł Gorenflot, przechylając się na krześle i pokazując Chicotowi sztukę monety.
 — Co!... co!.. pieniądz — zawołał Chicot. — A!... rozumiem, przekupujesz furtyana, abyś mógł przychodzie kiedy ci się podoba.
 Gorenflot rozdziawił usta od ucha do ucha, z owym miłym uśmiechem pijanego człowieka.
 — „Sufficit”, — wyjąkał, i eh ciał monetę włożyć napowrót do kieszeni.
 — Czekaj, czekaj — rzekł Chicot — pokażno ten pieniądz.
 — Nic osobliwego, obraz bezbożnika, nic więcej.
 — Tak, zapewne.
 — Śmierć bezbożnikowi!... — wrzasnął Gorenflot — Kto zabije bezbożnika, będzie zbawiony, a ja sam, raj mu przeznaczam.