Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/328

 Było ich stu dwudziestu w nawie, dwunastu w chórze, razem stu trzydziestu dwóch.
 Dwunastu w chórze stali rzędem i zdawali się bronić arki przymierza.
 Chicot widział z radością, że nie on ostatni połączył się z braćmi „Ligi.”
 Po nim jeszcze, weszło trzech mnichów w szarych sukniach i stanęło przed owemi w chórze.
 Mały mniszek, zapewne jaki sierota wychowany przez zakon, obszedł kaplicę, aby się przekonać, czy każdy jest na swojem stanowisku.
 Po skończonym przeglądzie, poszedł rozmawiać z trzema, na ostatku przybyłemi.
 — Jest nas stu trzydziestu sześciu — rzekł jeden mnich głosem mocnym — to liczba parzysta.
 Natychmiast stu dwudziestu mnichów, klęczących w nawie, podniosło się i zajęli miejsca w stalach.
 Zaraz potem, skrzypienie wrzeciądzy, dało poznać, że drzwi zamknięto.
 Chicotowi serce mocno bić poczęło i aby nieco przyjść do siebie, usiadł w cieniu pod amboną, zkąd owych trzech mnichów,, na ostatku przybyłych, dokładnie mógł widzieć.