Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/33

 — Bynajmniej moi panowie — odezwał się z szyderczym uśmiechem Quelus — mówimy o polowaniu.
 — Jak na kupidyna — rzekł Bussy — cokolwiek za zimno, może mu skóra popękać.
 — Panie — odpowiedział Maugiron z tym samym wyrazem — mamy ciepłe suknie.
 — A! to co innego! — rzekł Bussy — a rychło macie polować?
 — Może dzisiejszej nocy — odpowiedział Schomberg.
 — Nie może, ale pewnie tej nocy — dodał Maugiron.
 — Pójdę powiedzieć królowi — rzekł Bussy — że jutro swych ulubieńców powita zakatarzonych.
 — Nie trudź się pan daremnie — przerwał Quelus — król wie o naszym zamiarze.
 — Polujecie na skowronka? — zapytał z lekceważeniem Bussy.
 — Bynajmniej, polujemy na dzika.
 — Na grubego zwierza? — zapytał Antraguet.
 — Trzeba go wypatrzeć — dodał Livarot.
 — Wypatrzymy — rzekł d’O. — Pójdź z nami, panie de Bussy.
 — Nie mogę — odpowiedział zwyczajnym