Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/332

 Tu wiele głosów przerwało mówcy, a między innemi wielki łowczy.
 — Dla czego obojętnością, zkąd poszło to oskarżenie?
 — Mówię obojętnością, bo nie zezwolił na ligę, chociaż brat jego uroczyście to przyrzekł.
 — Jakto nie zezwolił? — odparł głos — nie ma nikt prawa w podejrzeniu mieć księcia.
 — Prawda — rzekł la Hurière — będę jeszcze czekał; ale po księciu Andegaweńskim, gdy umrze, kto otrzyma koronę? nieprzyjaciel nasz, Hugonot, nowy Nabuchodonozor.
 Tu w pośrćd szmeru, oklaski przerwały mówcy.
 — Henryk de Bearn — rzekł dalej mówca — przeciw któremu zgromadziliśmy się, a który bawi się miłostkami i często do Paryża zagląda.
 — Do Paryża? — wiele zawołało głosów — do Paryża! to niepodobna!
 — Przybył tutaj — rzekł La Hurière — był tu, w czasie zgonu par; de Sauve i może jeszcze się znajduje.
 — Biada Bearnczykowi! — krzyknęli zgromadzeni.
 — Tak bezwątpienia, biada mu! — mówił