Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/341

może być zgubionym, dlatego też cofnął się, i wcisnął w konfesjonał, umieszczony pod filarem.
 — Przytem — mówił do siebie Chicot — gdyby mię poznano, zgubię nietylko siebie, ale i mojego nierozważnego pana, którego kocham. Zapewne, lepiejby było powrócić pod „Róg obfitości”, ale to niepodobieństwo.
 Tak rozumując, coraz bardziej wciskał się w konfesyonał.
 Tymczasem mały mnich zawołał:
 — Czy już niema nikogo?... bo zaraz drzwi będą zamknięte.
 Żaden głos nie odezwał się. Chicot wyciągnął szyję i ujrzał kaplicę pustą, oprócz trzech zakapturzonych mnichów na środku nawy.
 — Dobrze — pomyślał — niech tylko okien nie zamkną, dam sobie radę.
 — Obejrzyjmy kościół — rzekł mały mnich z kobiecym głosem, do brata furtyana.
 — A!... przeklęty — mówił Chicot do siebie — toż to mi będzie ciepło.
 Furtyan zapalił świecę, i z małym mnichem zaczął kościół obchodzić.
 Nie było chwili do stracenia.
 Furtyan, ze świecą, miał właśnie około Chicota przechodzić i mógł go odkryć.