Strona:PL A Dumas Pani de Monsoreau.djvu/36

szy do ulubieńców króla, posłyszał, co mówił Quelus.
 — Zwierz nie ujdzie, tylko baczność przy rogu pałacu Tournelles, przy bramie pałacu Św. Antoniego, wprost pałacu Saint-Paul.
 — Czy mamy wziąć służących? — zapytał d’Epernon.
 — Nie potrzeba — odrzekł Quelus — pomiędzy nami pewniejsza tajemnica i sami damy mu radę. Chociaż go nienawidzę, nie pozwoliłbym, aby kij mego lokaja miał go dotknąć — zanadto jest godny nas samych.
 — Więc sześciu wyjdziemy razem? — zapytał Maugiron.
 — Pięciu, a nie sześciu — odezwał się Saint-Luc.
 — A! prawda, zapomnieliśmy, żeś się ożenił — rzekł Schomberg.
 — Zapewne — zabrał głos d’Q — nie można go oddzielać od żony, jeszcze pierwszej nocy po ślubie.
 — Moja żona bynajmniej mię nie zatrzymuje — odrzekł Saint-Luc — chociaż zgodzicie się panowie, że wartą jest, abym przy niej pozostał. Król tego żąda.
 — Jakto, król?